نیم رحمدل
سهُب شُت انت ، بیگاه شُت انت سُر مگین شپگال ودی
عمر ءِ بهر ی واهگان شُتبهر ی په تو بئی ودی

زندگی ءَ چون مه لیکان چو گنوکی ءِ سبب،
نئی من ءَ زانتی نه زانت تانکه چه وت بوت پدی

کئی وت ءش را عشق گُشتگ کئی وت ءَرا عاشقی
کندتی وت گریتگ یی وت چو وت چو من ءش تهنا کدی

زانگانی زنگ شُشت انت ،زا نتی ءَ کس ءش نزانت
اللّه اللّه درو شمی ءِ شهم که بیتگ ودی

چو گلابی دیدگان بندی مکن مان راهسران
مهر هم بر گشتگین کنت مهروانی بدی