توبه کار
ا ے هما زمانگءِ گپ انت که روسءَُ اودءِ رهبندءِ نامءُ توار یان بیمءُ ترس ماں سرجمین دگنیاءَ جکستگ اتءُ چه آئیءِ ترسءَ بازیں سروکانی پاد درهگااتنتءُ دگه بارینے ءِ نکّانی تل چه اودءِ رهبند ساڑاهگا کپتگ اتنت – آماں آسمانءَ شروک وروکیں بالی گرابانی بتیال هم انکلابءِ حال آروکیں سهریں استال لکگااتنتءُ آیاں په وت رژنائیں بانداتی گندگ آئیگاات – هما دهرءِ بے روزگاراں چه یکے رحمان ات – رحمانءِ شپءُ روچ په همے امیتءَ گوزگااتنت که یک روچے کمیونزم مه اوگانستانءَ رواج دیگ بیت – اودءِ پوریاگر چو روسءِ وڈا راج کننتءُ رحمان وت نزّگءِ شهردار نامینگ بیت . په همے لوٹءِ پیلوکنگا هنچنائیں مردم وتی جاهءُ ، آئیءَ نزگءِ مسیتءِ پیژامام هں نه بکشت . برے آئیءِ کلاگءِ گرگا اتءُ برے نمازءُ روچگانی سرا ملائی تنزءُ تیرکت، اوگانستاں ءِ سرکار ملایانی دستءَات گوں گونڈیں ملاءِ اشارهے ءَ رحمانءِ مُچ بندگ بیت انت – بلے آهاں رحمانءِ پت ئیگی اے در گزرکت . همے جهکءَ بوستاں وهد گوزگاات . یک روچی رحماں نادراه بیت – دو سے روچءِ تها ا ے نادراهیءَ کونڈاں ایرآرت- رحمانءَ ماشینے گپت ءُ وتی باورءِ ردا ماں ملکءِ نادراه جاهءَ وت ئے پٹاسگءَ رند درّائنت:
واجه تئی گٹگءَ ڈوکی هست انت.
پیش چه آئی که رحماں ماں دلءَ ملایاں ایر بجنت ءُ دکتراں بساڑائیت ، دکترءَ دیم ترا گوشت:"پهل کں ، مئے گورا پر ے نادراهیءَ دواءُ دزگاه نیست انت.
دکترانی شئورءِ ردا رحمان زنڈتریں نادراه جاهےءِ شوهازءَ سوار بیتءُ دیم په دگه ملکی ءَ رهادگ گپت. اودان هں بے وسیلهے ءِ سوبءَ بیچارگین رحمانءِ درد درمان نه بیت انت - همﮯ ﮈولا آ په بﮯ سوبی نزگ چهر کنگا مجبور بوت – مال نزگءَ میگءِ کماشیﮞ نمازیان آتکءَ آئیءَ شئور دات که آ نماز بکنت ءُ چه کُران پاک ءَ چار آیت تلاوت بکنت – بلکیﮞ همی برکت ءَ هداءَ رهم کت.
رحمانءَ دلءَ پگر کت "منی گوستگیﮟ لیکهءُ باورءُ منی درد نه وارت ، شرتر همیش انت ، اﮮ کماشانی هبراﮞ بگراﮞ ، بلکیﮞ همی برکت چه درداﮞ نجات برسیت"
آدومی روچءَ بامگواهءَ مسیتءَ هازر بیت – وهدے ملاءُ نمازیاﮞ دیت گدا وتی دلان شگر لوڻگا لگت انت که رحماﮞ هداءِ راهءَ آوُرتگ – رحمانءَ ای پهکیﮞ روچ ماﮞ مسیت ءَ هداءَ ذگرءُ منت ءَ گوازینیت، شپءَ وتی لوگءَ چهرے کت – نوﮞ درداﮞ رحمانءِ جان واب ترینتگ ات شپ ءِ وهدیءَ رحماﮞ یک اسپیت ریش کماشےءَ چه وابءَ پاد کت ءُ لهم لهمءَ گوشتی " ای اوستانستان انت ، ادان نی لیکه درد وارت نے که ایمان!!!"
دومی روچ ءَ رحمان ءِ پت آئیءَ په نمازءَ پادکنگءِ واستا آئیءِ کوڻیءَ پترت ، گندیت چه سد رگءَ یک رگے هم نه جنت ، ارسی دراتک انت ءُ دلءَ گوشتی:
" شگر الله! منی چک چه موتءَ پیش توبه کار بیت."